Portal
De linkse elite heeft het land weer verkwanseld
Bron: trouw.nl - door: Ernst van den Hemel en Wilfred van de Poll - 16 september 2012
© afp. In een voormalige staalfabriek in Duisburg lopen bezoekers door een lichtinstallatie van de Japanse
kunstenaar Ryoji Ikeda.
.
Bron: trouw.nl - door: Ernst van den Hemel en Wilfred van de Poll - 16 september 2012
© afp. In een voormalige staalfabriek in Duisburg lopen bezoekers door een lichtinstallatie van de Japanse
kunstenaar Ryoji Ikeda.
Historicus Thierry Baudet waarschuwt in zijn nieuwste boek voor een 'elite' die Nederland zou verkwanselen. Twee generatiegenoten zouden niet weten waar hij op doelt.
Waar zitten toch die beruchte multiculturalisten? De mensen die Nederland in de uitverkoop doen wegens hersenloze trouw aan de jaren zestig - waar zijn ze? Zitten ze bij de PvdA, waar minister Lodewijk Asscher zich steeds meer van een rechtse retoriek bedient? Bij de SP misschien, waar nota bene het idee ontstond voor een Nationaal Historisch Museum en waar solidariteit met de Nederlandse arbeider de socialistische 'Internationale' allang tot een vage herinnering heeft gemaakt? Bij 'de linkse media' als de Volkskrant dan, waar Bert Brussen gebroederlijk de pen voert naast Femke Halsema? Misschien bij het vriendelijk liberale NRC, waar PVV'er Martin Bosma columns mag schrijven en conservatieven als historicus Thierry Baudet kind aan huis zijn? Of bij het linkse bolwerk De Groene Amsterdammer, waarin publicist Theodor Holman zijn waardering voor de ideeën van de Noorse massamoordenaar Anders Breivik mag uiten? Enfin, wij zien ze niet, maar toch is het deze schimmige club van politiek-correcte machthebbers die het telkens weer moet ontgelden. Nu weer in de verzameling columns van Baudet getiteld 'Oikofobie', de angst voor het eigene - een term van de Britse filosoof Roger Scruton. "Baudet voert zijn strijd tegen het modernisme op werkelijk alle fronten", aldus een recensie in Trouw. Inderdaad, multiculturalisme, moderne kunst en zelfs vibrators - het zijn allemaal symptomen van een ziekelijke zelfhaat die 'de elite' ertoe zou drijven Nederland in een afgrond van Brusselse dwingelandij, abstracte architectuur en kille vervreemding te storten. In welk land heeft de dertigjarige Baudet de afgelopen jaren gewoond? Wij zijn generatiegenoten van hem. We begonnen tegelijkertijd met studeren, hebben de eindeloze discussies over 'de islam' meegemaakt, inburgeringcursussen ingevoerd en boerkaverboden bepleit zien worden. En nu, anno 2013, publiceert hij een boek waarin hij schrijft dat vragen over de islam nog steeds 'angstvallig' gemeden worden, vanwege een 'laffe claim niet te willen generaliseren'.
Linkse elites
Tja, het wordt inderdaad tijd dat het eens gezegd wordt. Als je het ons vraagt leven wij in een land waarin generaliseren over de islam aan de orde van de dag is, waarin al bijna dertien jaar politici met een conservatieve agenda op het pluche zitten en waarin Wilders steeds minder radicaal klinkt omdat andere partijen zijn standpunten overnemen. Desondanks wordt nu al meer dan een decennium de trom geroerd over linkse elites die het veilige Nederland aan de vijand zouden uitleveren. Baudets kritiek was tien, twintig jaar geleden actueel geweest. Een vorige generatie conservatieve geesten, zoals Paul Cliteur, Bart Jan Spruyt en Jaffe Vink - aan wie Baudet zijn bundel opdraagt - stond met felle islamkritiek aan de spits van de maatschappelijke discussie. De jonge Baudet tapt nu uit hetzelfde vaatje, maar de retoriek komt niet meer aan. De termen zijn sleets geworden. Zo zien wij Baudet in vol ornaat een strijdperk betreden waarop niemand meer te zien is. Tegen welke binnenlandse verraders er precies gestreden moet worden, is onduidelijk. Namen en rugnummers blijven achterwege. Wij snappen dat wel, want hoeveel onversneden multiculturalisten in Baudets definitie - mensen die rechtspluralisme bepleiten - zijn er eigenlijk nog? Maar goed, we mogen dus nog steeds niet generaliseren over de islam. Baudet betreurt dat, want als we niet zouden generaliseren, dan 'bestonden er ook geen medicijnen'. Na deze enigszins bizarre vergelijking volgen generalisaties die vooral een bedroevend gebrek aan kennis en interesse tonen. Zo zou in de islam herinterpretatie van de Koran onmogelijk zijn. Geen woord over de Hadith, of over verschillende stromingen in de islam. Niks. Maar ja, Baudet zal het wel weten. Iederéén is tegenwoordig islamoloog. In een vroege analyse van het Amerikaanse conservatisme stelde Samuel Huntington dat het conservatisme een 'fighting ideology' is: het is afhankelijk van een vijand om een eigen identiteit te construeren. Jaren later zou Huntington met zijn 'the clash of civilizations' een flinke invloed op het denken over de verhouding tussen 'het Westen' en 'de islam' uitoefenen. Het is een houding die men ook kan vinden bij conservatieven die de ruk naar rechts in Nederland sterk beïnvloed hebben. Zo stelde Spruyt in 2005: "Laten we hopen dat wij in confrontatie onze identiteit weer herontdekken."
Katholieken
Welnu, die confrontatie is nu al talloze malen opgevoerd, maar een herontdekking van die identiteit laat nog steeds op zich wachten. Zonder 'wij' gaat het niet, wordt Baudet niet moede Paul Scheffer te citeren. Maar over welk wij heeft hij het? De ziekelijke afkeer van welk 'oikos' beweent hij precies? Het Nederland dat worstelde met Molukkers in de jaren zeventig? Het land dat worstelde met Surinamers in de jaren tachtig? Het land dat eeuwenlang katholieken zag zoals moslims nu vaak worden gezien: als niet helemaal volwaardige burgers vanwege dubbele loyaliteiten? Het Nederland dat zich in de zestiende eeuw reeds het hoofd brak over vragen als tolerantie en integratie? Baudet doet net of we altijd ongestoord en vredig tussen onze stevige Hollandse dijken hebben gelegen. Maar een omarming van het vreemde en kritiek op het eigene zijn net zo goed onderdeel van het 'oikos' van Nederland. Om dat te zien moet je de moed hebben 'ons' land te zien als een gemeenschap die zichzelf continu herijkt. Oog voor die dynamiek en ambiguïteit lijkt Baudet niet te hebben. Het gevolg: een eindeloze herhaling van zetten. Het debat rond de toekomst van Europa, rond migratie en de rol van natiestaten in tijden van globalisering is urgent. Het houdt ook ons bezig. Hoe is het huis van Nederland veranderd sinds Pim Fortuyn? Tot wat voor geborgenheid is het anno 2013 in staat? Het wordt tijd dat deze vragen centraal komen te staan. Want een Don Quichotterige veldtocht tegen een allesoverheersende samenzwering van geniepige elites kunnen we missen. Er is een bloedige oorlog gaande in Syrië met miljoenen vluchtelingen als gevolg, en Nederland debatteert over de vraag of we dit jaar meer dan vijftig Syrische asielzoekers moeten opnemen. Vijftig. Ondertussen wil een linkse wethouder MOE-landers het land uitzetten als ze geen Nederlands spreken, komt minister Asscher met een participatiecontract, en stemt de PvdA voor strafbaarstelling van illegaliteit.
Tot zover de macht van het multiculturalisme. Nu een echt debat.
Ernst van den Hemel is literatuurwetenschapper. Wilfred van de Poll is theoloog en redacteur van deze krant.
Waar zitten toch die beruchte multiculturalisten? De mensen die Nederland in de uitverkoop doen wegens hersenloze trouw aan de jaren zestig - waar zijn ze? Zitten ze bij de PvdA, waar minister Lodewijk Asscher zich steeds meer van een rechtse retoriek bedient? Bij de SP misschien, waar nota bene het idee ontstond voor een Nationaal Historisch Museum en waar solidariteit met de Nederlandse arbeider de socialistische 'Internationale' allang tot een vage herinnering heeft gemaakt? Bij 'de linkse media' als de Volkskrant dan, waar Bert Brussen gebroederlijk de pen voert naast Femke Halsema? Misschien bij het vriendelijk liberale NRC, waar PVV'er Martin Bosma columns mag schrijven en conservatieven als historicus Thierry Baudet kind aan huis zijn? Of bij het linkse bolwerk De Groene Amsterdammer, waarin publicist Theodor Holman zijn waardering voor de ideeën van de Noorse massamoordenaar Anders Breivik mag uiten? Enfin, wij zien ze niet, maar toch is het deze schimmige club van politiek-correcte machthebbers die het telkens weer moet ontgelden. Nu weer in de verzameling columns van Baudet getiteld 'Oikofobie', de angst voor het eigene - een term van de Britse filosoof Roger Scruton. "Baudet voert zijn strijd tegen het modernisme op werkelijk alle fronten", aldus een recensie in Trouw. Inderdaad, multiculturalisme, moderne kunst en zelfs vibrators - het zijn allemaal symptomen van een ziekelijke zelfhaat die 'de elite' ertoe zou drijven Nederland in een afgrond van Brusselse dwingelandij, abstracte architectuur en kille vervreemding te storten. In welk land heeft de dertigjarige Baudet de afgelopen jaren gewoond? Wij zijn generatiegenoten van hem. We begonnen tegelijkertijd met studeren, hebben de eindeloze discussies over 'de islam' meegemaakt, inburgeringcursussen ingevoerd en boerkaverboden bepleit zien worden. En nu, anno 2013, publiceert hij een boek waarin hij schrijft dat vragen over de islam nog steeds 'angstvallig' gemeden worden, vanwege een 'laffe claim niet te willen generaliseren'.
Linkse elites
Tja, het wordt inderdaad tijd dat het eens gezegd wordt. Als je het ons vraagt leven wij in een land waarin generaliseren over de islam aan de orde van de dag is, waarin al bijna dertien jaar politici met een conservatieve agenda op het pluche zitten en waarin Wilders steeds minder radicaal klinkt omdat andere partijen zijn standpunten overnemen. Desondanks wordt nu al meer dan een decennium de trom geroerd over linkse elites die het veilige Nederland aan de vijand zouden uitleveren. Baudets kritiek was tien, twintig jaar geleden actueel geweest. Een vorige generatie conservatieve geesten, zoals Paul Cliteur, Bart Jan Spruyt en Jaffe Vink - aan wie Baudet zijn bundel opdraagt - stond met felle islamkritiek aan de spits van de maatschappelijke discussie. De jonge Baudet tapt nu uit hetzelfde vaatje, maar de retoriek komt niet meer aan. De termen zijn sleets geworden. Zo zien wij Baudet in vol ornaat een strijdperk betreden waarop niemand meer te zien is. Tegen welke binnenlandse verraders er precies gestreden moet worden, is onduidelijk. Namen en rugnummers blijven achterwege. Wij snappen dat wel, want hoeveel onversneden multiculturalisten in Baudets definitie - mensen die rechtspluralisme bepleiten - zijn er eigenlijk nog? Maar goed, we mogen dus nog steeds niet generaliseren over de islam. Baudet betreurt dat, want als we niet zouden generaliseren, dan 'bestonden er ook geen medicijnen'. Na deze enigszins bizarre vergelijking volgen generalisaties die vooral een bedroevend gebrek aan kennis en interesse tonen. Zo zou in de islam herinterpretatie van de Koran onmogelijk zijn. Geen woord over de Hadith, of over verschillende stromingen in de islam. Niks. Maar ja, Baudet zal het wel weten. Iederéén is tegenwoordig islamoloog. In een vroege analyse van het Amerikaanse conservatisme stelde Samuel Huntington dat het conservatisme een 'fighting ideology' is: het is afhankelijk van een vijand om een eigen identiteit te construeren. Jaren later zou Huntington met zijn 'the clash of civilizations' een flinke invloed op het denken over de verhouding tussen 'het Westen' en 'de islam' uitoefenen. Het is een houding die men ook kan vinden bij conservatieven die de ruk naar rechts in Nederland sterk beïnvloed hebben. Zo stelde Spruyt in 2005: "Laten we hopen dat wij in confrontatie onze identiteit weer herontdekken."
Katholieken
Welnu, die confrontatie is nu al talloze malen opgevoerd, maar een herontdekking van die identiteit laat nog steeds op zich wachten. Zonder 'wij' gaat het niet, wordt Baudet niet moede Paul Scheffer te citeren. Maar over welk wij heeft hij het? De ziekelijke afkeer van welk 'oikos' beweent hij precies? Het Nederland dat worstelde met Molukkers in de jaren zeventig? Het land dat worstelde met Surinamers in de jaren tachtig? Het land dat eeuwenlang katholieken zag zoals moslims nu vaak worden gezien: als niet helemaal volwaardige burgers vanwege dubbele loyaliteiten? Het Nederland dat zich in de zestiende eeuw reeds het hoofd brak over vragen als tolerantie en integratie? Baudet doet net of we altijd ongestoord en vredig tussen onze stevige Hollandse dijken hebben gelegen. Maar een omarming van het vreemde en kritiek op het eigene zijn net zo goed onderdeel van het 'oikos' van Nederland. Om dat te zien moet je de moed hebben 'ons' land te zien als een gemeenschap die zichzelf continu herijkt. Oog voor die dynamiek en ambiguïteit lijkt Baudet niet te hebben. Het gevolg: een eindeloze herhaling van zetten. Het debat rond de toekomst van Europa, rond migratie en de rol van natiestaten in tijden van globalisering is urgent. Het houdt ook ons bezig. Hoe is het huis van Nederland veranderd sinds Pim Fortuyn? Tot wat voor geborgenheid is het anno 2013 in staat? Het wordt tijd dat deze vragen centraal komen te staan. Want een Don Quichotterige veldtocht tegen een allesoverheersende samenzwering van geniepige elites kunnen we missen. Er is een bloedige oorlog gaande in Syrië met miljoenen vluchtelingen als gevolg, en Nederland debatteert over de vraag of we dit jaar meer dan vijftig Syrische asielzoekers moeten opnemen. Vijftig. Ondertussen wil een linkse wethouder MOE-landers het land uitzetten als ze geen Nederlands spreken, komt minister Asscher met een participatiecontract, en stemt de PvdA voor strafbaarstelling van illegaliteit.
Tot zover de macht van het multiculturalisme. Nu een echt debat.
Ernst van den Hemel is literatuurwetenschapper. Wilfred van de Poll is theoloog en redacteur van deze krant.
.
