Kalifaat: stromen bloed voor een vaag ideaal
Bron : trouw.nl - door : Eildert Mulder - 16 juni 2014
© reuters. Strijders van Isis rijden in Mosoel in auto's van de Iraakse veiligheidstroepen die ze buit
hebben gemaakt bij de inname van de stad.
Bron : trouw.nl - door : Eildert Mulder - 16 juni 2014
© reuters. Strijders van Isis rijden in Mosoel in auto's van de Iraakse veiligheidstroepen die ze buit
hebben gemaakt bij de inname van de stad.
Stad na stad nam de strijdgroep Isis afgelopen week in Irak in. De strijders verwachten hun heil van een islamitische superstaat. Maar hoe die eruit moet gaan zien en wie de kalief zou moeten worden, blijft onduidelijk.
Vorig jaar wapperde hij nog trots boven een Haags trapveldje. Nu viert de zwarte vlag met in witte letters de islamitische geloofsbelijdenis triomfen in het noorden van Irak. Daar is het menens. De islamitische strijdgroep Isis heeft aanzienlijke gebieden in Syrië en Irak onder controle gekregen en heeft haar positie indrukwekkend versterkt. Isis staat voor de islamitische staat in Irak en de Levant. In het Arabisch is de afkorting Daïs, wat associaties oproept met vertrappen of verpletteren, en dat past wel aardig bij de aard van deze organisatie. Ook de Europese afkorting, Isis, is toepasselijk, zij het op een andere manier. Isis is de beroemdste godin in de oude Egyptische mythologie en ook de ideologie van de strijdgroep Isis is doordrenkt van mythologie. Haar hoofden en handen hakkende strijders gebruiken als richtsnoer verhalen over de begintijd van de islam, een mengsel van rijke fantasie en verminkte historische feiten. De Arabieren hebben voor het soort islam dat groepen als Isis willen verspreiden een woord bedacht: takfiri. Het betekent zoiets als 'verketteren'. Takfiri-moslims verklaren andersdenkende geloofsgenoten tot kaafirs, ongelovigen. Ze beschouwen hen zelfs als afvallige moslims, die de dood verdienen. In de jaren negentig maakte Algerije kennis met de takfiri-islam. Takfiri's richtten daar 's nachts gruwelijke bloedbaden aan in dorpen. Geestverwanten van die Algerijnse takfiri's uit de jaren negentig zaaien momenteel verderf in onder andere Mali, Nigeria en de Sinaï. De Nederlandstalige website dewarereligie.nl noemt dit bloeddorstige schoelje liefkozend 'onze broeders'. Ook over Isis ('onze broeders in Irak') zijn de nodige gruwelen al bekend, zowel in Irak als in Syrië. Honderdduizenden inwoners van de Iraakse stad Mosoel zijn gevlucht. Deels probeerden ze aan oorlogsgeweld te ontkomen en ook de uitval van de waterleiding en andere diensten stimuleerden hen om te vertrekken. Maar de reputatie van Isis zal ook wel een rol hebben gespeeld. Zelfs Al-Kaida, toch geen zachtzinnige club, brak met Isis omdat die club niet luisterde naar Al-Kaidaleider Ayman Zawahiri, maar misschien ook omdat Isis begon te lijken op de Algerijnse dorpen-moordenaars, die destijds zelfs ernstige uitbranders kregen van Osama bin Laden.
Territoriale ambities
Isis begon haar activiteiten in Irak, enige jaren na de Amerikaanse inval in 2003 en de val van de Iraakse dictator Saddam Hoessein. De in 2011 uitgebroken opstand in Syrië bood kansen voor uitbreiding van het werkterrein. Isis vocht in dat land aanvankelijk samen met andere opstandelingen tegen Assad maar speelde de Syrische dictator later juist in de kaart. Isis raakte slaags met nota bene een geestverwante, aan Al-Kaida gelieerde strijdgroep, Jabhat al-Nusra, die ook meevecht tegen Assad. De vijanden van de dictator begonnen elkaar te beoorlogen, tot diens grote vreugde. Het was de ene heilige oorlog tegen de andere. Er doet zich nu het wonderbaarlijke verschijnsel voor dat een aan Al-Kaida gelieerde strijdgroep, Jabhat al-Nusra, westerse belangen verdedigt. Want uitgerekend die Al-Kaida-club ging vanaf januari voorop in de strijd tegen Isis, vijand van alles wat westers is. Er zijn bemiddelingspogingen, maar als die mochten mislukken dan zou je de absurde situatie kunnen krijgen dat Isis tegelijk moet vechten tegen Amerikaanse drones, Al-Kaidastrijders, het Syrische regeringsleger, het Vrije Syrische leger (oppositie) en ook nog eens Iran, het Iraakse leger en Iraakse vrijwilligers. Van een grote coalitie tegen Isis kun je dan nog niet spreken, want die groepen blijven ook gewoon met elkaar vechten. Isis zal niet zwaar tobben over het verwijt dat het Assad in de kaart speelt. Isis 'denkt ruimer', ziet een goddelijk plan voor deze wereld, waarin Assad een lelijk bijrolletje als kleine schurk speelt, die de komst van een groot verenigd moslimrijk hoogstens even kan vertragen. Ook om sympathie van de grote massa's is het Isis niet begonnen. Rekrutering van jonge desperado's, uit het Midden-Oosten maar ook uit Europa, is belangrijker. Hen probeert de beweging aan zich te binden, als soldaten. Dat doe je bijvoorbeeld door op te scheppen over je eigen wreedheden want die gelden bij de doelgroep als sexy. Het is niet gemakkelijk te zeggen wat Isis nou wil en ook niet wat haar echte militaire mogelijkheden zijn. Op internet is een kaartje te vinden met de voorlopige territoriale ambities: het grondgebied van Koeweit, Irak, Libanon, Syrië, Jordanië, Israël, Palestina, de Sinaï en nog wat grensgebieden die nu toebehoren aan Turkije, Iran en Saoedi-Arabië. Het liegt er niet om, maar is in de denkwereld van de moordlustige luchtfietsers toch niet meer dan een bescheiden opstapje naar het eigenlijke doel: een wereld-omspannende islamitische superstaat, het 'kalifaat', wat dat ook mag inhouden.
Verdedigings-djihad
De hoofden van dit soort extremisten zitten vol met nevelige noties, waaronder: djihad (heilige oorlog), sharia (islamitische wet) en kalifaat. De opvattingen van moslims over de djihad lopen uiteen. Volgens de mystieke islam is de djihad vooral een innerlijke strijd van de mens tegen de eigen slechte neigingen. Een gewapende djihad is alleen toegestaan ter verdediging van de moslimwereld. Een aanvallende djihad geldt bij gematigde moslims als verboden. Een probleem is dat het onderscheid tussen een aanvals- en een verdedigingsoorlog soms onduidelijk is, al was het maar omdat de aanval vaak de beste verdediging is. Sommige radicale denkers rekken het begrip verdedigings-djihad zo ver op dat in feite elke oorlog eronder valt, anderen keuren de aanvallende djihad zelfs principieel goed. Ze verwijzen naar de begintijd van de islam, in de zevende eeuw. Volgens het overgeleverde verhaal veroverden toen moslims in enige decennia een wereldrijk dat zich uitstrekte van India tot Zuid-Frankrijk. Was dat dan geen aanvalsdjihad, schamperen radicalen. En waren de djihadstrijders van het eerste uur soms niet de beste moslims die er ooit op aarde hebben rondgelopen? Die vele meningen over de djihad zijn alle gebaseerd op de sharia, en daaruit blijkt wel op hoeveel verschillende manieren die kan worden uitgelegd. Over dat overgeleverde verhaal over de begintijd van de islam is in wetenschappelijke kringen overigens veel te doen, omdat het weinig steun krijgt van eigentijdse bronnen, zoals munt-opschriften, archeologische vondsten en oude inscripties. Ook biografieën van de profeet Mohammed zijn geen serieuze historische bronnen. Maar dat doet voor de djihadstrijders niet ter zake want zij geloven vurig in die doorvertelde geschiedenissen. En dus denken ze ook dat na de dood van Mohammed een handjevol woestijnstrijders twee wereldrijken op de knieën dwong, met als sterkste wapen hun onwrikbare geloof. De eeuwenlang overgeërfde euforie over die glorieuze overwinning klonk door in dewarereligie.nl, in de triomfantelijke melding dat achthonderd djihadstrijders van Isis dertigduizend Iraakse militairen op de vlucht hadden gejaagd. Als je dat leest weet je als goede verstaander op wiens hand God nu is, bijna veertienhonderd jaar na het succesvolle militaire optreden van de eerste moslims.
Oppermachtige vorst
In dit soort kringen heerst een hunkerend verlangen naar een terugkeer naar de 'ideale samenleving' van de eerste moslims. Invoering van de sharia zou een stap zijn in de verwezenlijking van dat doel. Dat klinkt logisch, maar het is de vraag of het dat ook is. Want de sharia heeft zich pas in de loop van eeuwen ontwikkeld en bestond nog niet in de tijd van de eerste moslims. Als je terug wil naar die tijd zou je logisch gesproken dus de sharia juist moeten afschaffen in plaats van haar in te voeren. Dan is er nog het 'kalifaat', ook een mistig begrip. Een kalifaat is een rijk of regering onder leiding van een kalief. Het woord kalief roept dromerige associaties op met de sprookjes van duizend en een nacht en het middeleeuwse Bagdad, van waaruit een oppermachtige vorst, de kalief, de hele moslimwereld regeerde. Ook de djihadstrijders verwachten hun heil van een islamitisch rijk dat de bestaande moslimstaten in zich verenigt, met een stevige en rechtvaardige kalief aan het roer die regeert volgens wetten van God, de sharia. Wie in de moderne tijd die kalief zou moeten worden blijft onduidelijk. Als strijders kun je wel alvast een begin maken met de invoering van de sharia door hoofden of ledematen van zondaars te amputeren, en al dan niet op YouTube te zetten. Dat pralen met de eigen wreedheid duidt toch wel op een verschil tussen Isis en de 'seculiere' militaire bruten die vroeger Irak regeerden. Onder Saddam Hoessein stierven er jaren aaneen alleen al in één gevangenis, Abu Ghraib, elke week vijfhonderd mensen aan de galg. Maar er was toen nog geen YouTube en Saddam deed, in tegenstelling tot Isis, juist zijn uiterste best zijn vuile was binnenshuis te houden. Hij had daarmee verbazend veel succes, want weinig columnisten of politieke commentatoren hebben het, als ze over Irak schrijven, ook maar met een woord over Saddams massagraven of het gifgas met zoete appeltjes-geur waarmee hij in 1988 in de Koerdische stad Halabja ruim vijfduizend mensen vermoordde.
Valse illusie
De djihadstrijders hebben wel meer aartsvijanden maar de ergste in hun ogen zijn de sjiitische moslims, die zowel in Iran als Irak de meerderheid van de bevolking uitmaken. Ze beschouwen hen als afgodendienaren. Die blinde haat koesterde ook Saddam (zelf soennitisch moslim). Hij liet vooral sjiieten ombrengen, niet boven de grond en zichtbaar voor iedereen, zoals Isis doet, maar bij voorkeur in ondergrondse ruimtes, zoals de gevangenis van Abu Ghraib, zonder zelfs maar de familie op de hoogte te stellen. Officieel pleegde Saddam zijn wandaden niet uit godsdienstige motieven. Zijn bewind heette seculier te zijn. Een van de problemen in de moslimwereld is dat van oorsprong westerse begrippen uit de Verlichting, zoals seculier en liberaal, besmet zijn geraakt doordat tirannen ze hebben misbruikt. Mede daardoor kon bij veel mensen de valse illusie ontstaan dat invoering van de sharia zo gek nog niet zou zijn. Isis is een van die misbaksels die het resultaat zijn van die valse illusie.
Vorig jaar wapperde hij nog trots boven een Haags trapveldje. Nu viert de zwarte vlag met in witte letters de islamitische geloofsbelijdenis triomfen in het noorden van Irak. Daar is het menens. De islamitische strijdgroep Isis heeft aanzienlijke gebieden in Syrië en Irak onder controle gekregen en heeft haar positie indrukwekkend versterkt. Isis staat voor de islamitische staat in Irak en de Levant. In het Arabisch is de afkorting Daïs, wat associaties oproept met vertrappen of verpletteren, en dat past wel aardig bij de aard van deze organisatie. Ook de Europese afkorting, Isis, is toepasselijk, zij het op een andere manier. Isis is de beroemdste godin in de oude Egyptische mythologie en ook de ideologie van de strijdgroep Isis is doordrenkt van mythologie. Haar hoofden en handen hakkende strijders gebruiken als richtsnoer verhalen over de begintijd van de islam, een mengsel van rijke fantasie en verminkte historische feiten. De Arabieren hebben voor het soort islam dat groepen als Isis willen verspreiden een woord bedacht: takfiri. Het betekent zoiets als 'verketteren'. Takfiri-moslims verklaren andersdenkende geloofsgenoten tot kaafirs, ongelovigen. Ze beschouwen hen zelfs als afvallige moslims, die de dood verdienen. In de jaren negentig maakte Algerije kennis met de takfiri-islam. Takfiri's richtten daar 's nachts gruwelijke bloedbaden aan in dorpen. Geestverwanten van die Algerijnse takfiri's uit de jaren negentig zaaien momenteel verderf in onder andere Mali, Nigeria en de Sinaï. De Nederlandstalige website dewarereligie.nl noemt dit bloeddorstige schoelje liefkozend 'onze broeders'. Ook over Isis ('onze broeders in Irak') zijn de nodige gruwelen al bekend, zowel in Irak als in Syrië. Honderdduizenden inwoners van de Iraakse stad Mosoel zijn gevlucht. Deels probeerden ze aan oorlogsgeweld te ontkomen en ook de uitval van de waterleiding en andere diensten stimuleerden hen om te vertrekken. Maar de reputatie van Isis zal ook wel een rol hebben gespeeld. Zelfs Al-Kaida, toch geen zachtzinnige club, brak met Isis omdat die club niet luisterde naar Al-Kaidaleider Ayman Zawahiri, maar misschien ook omdat Isis begon te lijken op de Algerijnse dorpen-moordenaars, die destijds zelfs ernstige uitbranders kregen van Osama bin Laden.
Territoriale ambities
Isis begon haar activiteiten in Irak, enige jaren na de Amerikaanse inval in 2003 en de val van de Iraakse dictator Saddam Hoessein. De in 2011 uitgebroken opstand in Syrië bood kansen voor uitbreiding van het werkterrein. Isis vocht in dat land aanvankelijk samen met andere opstandelingen tegen Assad maar speelde de Syrische dictator later juist in de kaart. Isis raakte slaags met nota bene een geestverwante, aan Al-Kaida gelieerde strijdgroep, Jabhat al-Nusra, die ook meevecht tegen Assad. De vijanden van de dictator begonnen elkaar te beoorlogen, tot diens grote vreugde. Het was de ene heilige oorlog tegen de andere. Er doet zich nu het wonderbaarlijke verschijnsel voor dat een aan Al-Kaida gelieerde strijdgroep, Jabhat al-Nusra, westerse belangen verdedigt. Want uitgerekend die Al-Kaida-club ging vanaf januari voorop in de strijd tegen Isis, vijand van alles wat westers is. Er zijn bemiddelingspogingen, maar als die mochten mislukken dan zou je de absurde situatie kunnen krijgen dat Isis tegelijk moet vechten tegen Amerikaanse drones, Al-Kaidastrijders, het Syrische regeringsleger, het Vrije Syrische leger (oppositie) en ook nog eens Iran, het Iraakse leger en Iraakse vrijwilligers. Van een grote coalitie tegen Isis kun je dan nog niet spreken, want die groepen blijven ook gewoon met elkaar vechten. Isis zal niet zwaar tobben over het verwijt dat het Assad in de kaart speelt. Isis 'denkt ruimer', ziet een goddelijk plan voor deze wereld, waarin Assad een lelijk bijrolletje als kleine schurk speelt, die de komst van een groot verenigd moslimrijk hoogstens even kan vertragen. Ook om sympathie van de grote massa's is het Isis niet begonnen. Rekrutering van jonge desperado's, uit het Midden-Oosten maar ook uit Europa, is belangrijker. Hen probeert de beweging aan zich te binden, als soldaten. Dat doe je bijvoorbeeld door op te scheppen over je eigen wreedheden want die gelden bij de doelgroep als sexy. Het is niet gemakkelijk te zeggen wat Isis nou wil en ook niet wat haar echte militaire mogelijkheden zijn. Op internet is een kaartje te vinden met de voorlopige territoriale ambities: het grondgebied van Koeweit, Irak, Libanon, Syrië, Jordanië, Israël, Palestina, de Sinaï en nog wat grensgebieden die nu toebehoren aan Turkije, Iran en Saoedi-Arabië. Het liegt er niet om, maar is in de denkwereld van de moordlustige luchtfietsers toch niet meer dan een bescheiden opstapje naar het eigenlijke doel: een wereld-omspannende islamitische superstaat, het 'kalifaat', wat dat ook mag inhouden.
Verdedigings-djihad
De hoofden van dit soort extremisten zitten vol met nevelige noties, waaronder: djihad (heilige oorlog), sharia (islamitische wet) en kalifaat. De opvattingen van moslims over de djihad lopen uiteen. Volgens de mystieke islam is de djihad vooral een innerlijke strijd van de mens tegen de eigen slechte neigingen. Een gewapende djihad is alleen toegestaan ter verdediging van de moslimwereld. Een aanvallende djihad geldt bij gematigde moslims als verboden. Een probleem is dat het onderscheid tussen een aanvals- en een verdedigingsoorlog soms onduidelijk is, al was het maar omdat de aanval vaak de beste verdediging is. Sommige radicale denkers rekken het begrip verdedigings-djihad zo ver op dat in feite elke oorlog eronder valt, anderen keuren de aanvallende djihad zelfs principieel goed. Ze verwijzen naar de begintijd van de islam, in de zevende eeuw. Volgens het overgeleverde verhaal veroverden toen moslims in enige decennia een wereldrijk dat zich uitstrekte van India tot Zuid-Frankrijk. Was dat dan geen aanvalsdjihad, schamperen radicalen. En waren de djihadstrijders van het eerste uur soms niet de beste moslims die er ooit op aarde hebben rondgelopen? Die vele meningen over de djihad zijn alle gebaseerd op de sharia, en daaruit blijkt wel op hoeveel verschillende manieren die kan worden uitgelegd. Over dat overgeleverde verhaal over de begintijd van de islam is in wetenschappelijke kringen overigens veel te doen, omdat het weinig steun krijgt van eigentijdse bronnen, zoals munt-opschriften, archeologische vondsten en oude inscripties. Ook biografieën van de profeet Mohammed zijn geen serieuze historische bronnen. Maar dat doet voor de djihadstrijders niet ter zake want zij geloven vurig in die doorvertelde geschiedenissen. En dus denken ze ook dat na de dood van Mohammed een handjevol woestijnstrijders twee wereldrijken op de knieën dwong, met als sterkste wapen hun onwrikbare geloof. De eeuwenlang overgeërfde euforie over die glorieuze overwinning klonk door in dewarereligie.nl, in de triomfantelijke melding dat achthonderd djihadstrijders van Isis dertigduizend Iraakse militairen op de vlucht hadden gejaagd. Als je dat leest weet je als goede verstaander op wiens hand God nu is, bijna veertienhonderd jaar na het succesvolle militaire optreden van de eerste moslims.
Oppermachtige vorst
In dit soort kringen heerst een hunkerend verlangen naar een terugkeer naar de 'ideale samenleving' van de eerste moslims. Invoering van de sharia zou een stap zijn in de verwezenlijking van dat doel. Dat klinkt logisch, maar het is de vraag of het dat ook is. Want de sharia heeft zich pas in de loop van eeuwen ontwikkeld en bestond nog niet in de tijd van de eerste moslims. Als je terug wil naar die tijd zou je logisch gesproken dus de sharia juist moeten afschaffen in plaats van haar in te voeren. Dan is er nog het 'kalifaat', ook een mistig begrip. Een kalifaat is een rijk of regering onder leiding van een kalief. Het woord kalief roept dromerige associaties op met de sprookjes van duizend en een nacht en het middeleeuwse Bagdad, van waaruit een oppermachtige vorst, de kalief, de hele moslimwereld regeerde. Ook de djihadstrijders verwachten hun heil van een islamitisch rijk dat de bestaande moslimstaten in zich verenigt, met een stevige en rechtvaardige kalief aan het roer die regeert volgens wetten van God, de sharia. Wie in de moderne tijd die kalief zou moeten worden blijft onduidelijk. Als strijders kun je wel alvast een begin maken met de invoering van de sharia door hoofden of ledematen van zondaars te amputeren, en al dan niet op YouTube te zetten. Dat pralen met de eigen wreedheid duidt toch wel op een verschil tussen Isis en de 'seculiere' militaire bruten die vroeger Irak regeerden. Onder Saddam Hoessein stierven er jaren aaneen alleen al in één gevangenis, Abu Ghraib, elke week vijfhonderd mensen aan de galg. Maar er was toen nog geen YouTube en Saddam deed, in tegenstelling tot Isis, juist zijn uiterste best zijn vuile was binnenshuis te houden. Hij had daarmee verbazend veel succes, want weinig columnisten of politieke commentatoren hebben het, als ze over Irak schrijven, ook maar met een woord over Saddams massagraven of het gifgas met zoete appeltjes-geur waarmee hij in 1988 in de Koerdische stad Halabja ruim vijfduizend mensen vermoordde.
Valse illusie
De djihadstrijders hebben wel meer aartsvijanden maar de ergste in hun ogen zijn de sjiitische moslims, die zowel in Iran als Irak de meerderheid van de bevolking uitmaken. Ze beschouwen hen als afgodendienaren. Die blinde haat koesterde ook Saddam (zelf soennitisch moslim). Hij liet vooral sjiieten ombrengen, niet boven de grond en zichtbaar voor iedereen, zoals Isis doet, maar bij voorkeur in ondergrondse ruimtes, zoals de gevangenis van Abu Ghraib, zonder zelfs maar de familie op de hoogte te stellen. Officieel pleegde Saddam zijn wandaden niet uit godsdienstige motieven. Zijn bewind heette seculier te zijn. Een van de problemen in de moslimwereld is dat van oorsprong westerse begrippen uit de Verlichting, zoals seculier en liberaal, besmet zijn geraakt doordat tirannen ze hebben misbruikt. Mede daardoor kon bij veel mensen de valse illusie ontstaan dat invoering van de sharia zo gek nog niet zou zijn. Isis is een van die misbaksels die het resultaat zijn van die valse illusie.