'Waanzin ten top: gezworen vijanden verenigd in homofoob protest'

OPINIE  Groepen tegenstanders die elkaar tot op het bot minachten, zijn nu verenigd door hun haat tegen de liefde, beschrijft journalist Bart Schut de protestmars tegen het homohuwelijk in Parijs. 'Maar diep in haar hart moet deze coalition de l'intolérance weten dat zij een achterhoedegevecht voert.'

Zoals altijd hebben de Angelsaksen er een mooiere uitdrukking voor: strange bedfellows. Gezworen vijanden die door een gemeenschappelijke tegenstander in elkaars armen worden gedreven. Zondag liepen ze door de straten van Parijs, deze vreemde bedgenoten. Conservatieve politici, extreemrechtse nationalisten, christenen uit de Provence, moslims uit de banlieues: verenigd door hun verzet tegen het homohuwelijk, verenigd door haat. Het zal veel Nederlanders hebben bevreemd te horen dat in het meest seculiere land van Europa het partners van dezelfde sekse nog steeds niet is toegestaan met elkaar te trouwen. Maar nu president François Hollande heeft aangekondigd eindelijk af te rekenen met deze situatie van rechtsongelijkheid - een smet op het blazoen van het land dat ons de 'Déclaration des droits de l'homme et du citoyens' heeft gebracht - is er een storm van homofoob protest op gang gekomen.

Bruinhemden en haatbaarden
Een protest dat, zoals gezegd, nogal een vreemde coalitie heeft verenigd. Orthodoxe christenen en vrome moslims die hand in hand demonstreren: het doet denken aan het protest tegen het ritueel-slachtverbod in Nederland door de onheilige opportunistencoalitie van joden en islamieten, normaal niet direct politieke vrienden. Het is bizar te constateren dat in zo'n mars ook nog eens de extreemrechtse moslimhaters van het Front National lopen. Bruinhemden en haatbaarden hand in hand, kan het vreemder? Misschien niet vreemder, maar zeker zo opportunistisch is de plotselinge vriendschap tussen de conservatieve UMP en het Front National. Electoraal zijn het gezworen vijanden omdat zij normaal gesproken in hetzelfde troebele water vissen. Maar als het gaat om het onthouden van mensenrechten aan landgenoten wier enige misdaad is dat zij verliefd zijn op iemand van dezelfde sekse, staan sjiekrechts en groezelig rechts schouder aan schouder op de Boulevard Montparnasse.

Religieuze woestijngeboden
En les gays? Zij staan erbij en kijken ernaar. Onmachtig, woedend, verdrietig om zoveel haat die op niets is gebaseerd dan anachronistische vooroordelen en religieuze woestijngeboden. Zij houden hun eigen protesten, niet tegen maar voor mensenrechten en richten hun hoop op het recht, op de democratie, op het parlement, op de president. Zij slikken hun woede in - er zijn geen gewelddadige homo-terreurbewegingen, geen Roze Armee Faktion of dito Brigades. Daar moet je bewondering voor hebben. Ik kan mij de vernedering niet voorstellen als tienduizenden door mijn straat zouden marcheren omdat zij mij te min achten om van dezelfde rechten te genieten die zij zelf wel claimen. Hoe lang zouden de protesten vreedzaam blijven als de Franse regering morgen besloot dat in plaats van homo's opeens christenen, joden of moslims niet meer mogen trouwen? Het is de waanzin ten top: groepen tegenstanders die elkaar tot op het bot minachten, zijn nu verenigd door hun haat tegen de liefde. Maar diep in haar hart moet deze coalition de l'intolérance weten dat zij een achterhoedegevecht voert. Een gevecht dat al is verloren in Spanje en Argentinië, in Zweden en Zuid-Afrika, in Nederland en New York.

Etterend litteken
Veel Fransen schamen zich voor de demonstraties (die de organisatoren ook nog eens 'Manif pour tous', de 'Demo voor iedereen' doopten, hoe cynisch wil je het hebben?) en zien deze als een etterend litteken op het schone gezicht van hun seculiere staat. Zij vragen zich af waarom zoveel vooraanstaande leden van de UMP - een partij die beweert de laïcité hoog in het vaandel te hebben, maar blijkbaar alleen als het moslimpesten betreft - meelopen in een mars waarachter overduidelijk de Franse bisschoppen zitten. Het spreekt voor de UMP dat de partij verdeeld is over het onderwerp, hetzelfde geldt voor het Front National. Deze verdeeldheid en de verzekering van President Hollande dat hij het homohuwelijk coûte que coûte door zal drukken stellen de LGBT-belangengroeperingen gerust. Zij weten dat Hollande het homohuwelijk nodig heeft om zijn morrende achterban in het linkse gareel te houden. Hun overwinning is slechts een kwestie van tijd: de christenhonden blaffen, maar de karavaan trekt voort.

Bart Schut is journalist in Parijs.