Portal
Gevangen in huis, en op vakantie mee in de kofferbak
Bron: trouw.nl - door: Alwin Kuiken - 6 september 2012
© ANP. Vooral islamitische vrouwen zijn het slachtoffer van opsluiting.
Ze komen vrijwel nooit buiten, leven in angst voor hun echtgenoot en spreken vaak geen Nederlands. Alleen al in Amsterdam leven minimaal twee- tot driehonderd 'verborgen' vrouwen.
Dat staat in een onderzoek dat het Verwey-Jonker Instituut gisteren heeft gepresenteerd. De onderzoekers interviewden in opdracht van de gemeente Amsterdam vijftig hulpverleners en spraken zeven vrouwen die zich ontworstelden aan hun verborgen bestaan. Nieuw is het probleem van (islamitische) vrouwen die vrijwel nooit buiten komen niet: in 2009 trad de Marokkaanse Fayza Oum'Hamed naar buiten met haar verhaal. Als importbruid werd ze door haar man acht jaar opgesloten. Nu is de omvang van het probleem voor het eerst in kaart gebracht. De groep is weliswaar beperkt, schrijven de onderzoekers, maar verdient vanwege het leed van de vrouwen meer aandacht.
Een van de geïnterviewde vrouwen vertelt in elf jaar tijd bijvoorbeeld slechts 'enkele keren' buiten geweest te zijn; ze mocht mee naar het consultatiebureau. Haar man hield haar verder binnen omdat de Koran dat zou voorschrijven. Opsluiting komt overigens ook voor buiten islamitische kringen. Onderzoekers noemen voorbeelden van Oost-Europese, Hindoestaanse en autochtone vrouwen.
Ondraaglijk lot
Vaak willen de vrouwen wel weg, maar vrezen ze de reacties van de schoonfamilie en de echtgenoot. Omdat hij meestal als 'tolk' tijdens schaarse contactmomenten met de huisarts of het consultatiebureau aanwezig is, blijkt het vrijwel onmogelijk om de situatie te doorbreken.
De zeven geïnterviewde vrouwen waarbij dat wel lukte, kwamen pas in actie toen hun lot ondraaglijk werd. Eén deed een zelfmoordpoging, een ander werd gevonden door de douane toen haar man haar in een kofferbak naar Marokko vervoerde.
Meer informatie voor hulpverleners moet er volgens de onderzoekers voor zorgen dat zij aanwijzingen voor een verborgen bestaan eerder herkennen. De Amsterdamse wethouder Van der Burg (zorg) zegt 'geschrokken' te zijn van het hoge aantal. Hij wil het rapport eerst met de gemeenteraad bespreken, alvorens hij besluit of en hoeveel extra geld nodig is om iets aan het probleem te doen. "Maar als dat nodig is, dan kan ik me voorstellen dat geen enkele partij bezwaar zal hebben."
Drie vrouwen aan het woord:
Bron: trouw.nl - door: Alwin Kuiken - 6 september 2012
© ANP. Vooral islamitische vrouwen zijn het slachtoffer van opsluiting.
Ze komen vrijwel nooit buiten, leven in angst voor hun echtgenoot en spreken vaak geen Nederlands. Alleen al in Amsterdam leven minimaal twee- tot driehonderd 'verborgen' vrouwen.
Dat staat in een onderzoek dat het Verwey-Jonker Instituut gisteren heeft gepresenteerd. De onderzoekers interviewden in opdracht van de gemeente Amsterdam vijftig hulpverleners en spraken zeven vrouwen die zich ontworstelden aan hun verborgen bestaan. Nieuw is het probleem van (islamitische) vrouwen die vrijwel nooit buiten komen niet: in 2009 trad de Marokkaanse Fayza Oum'Hamed naar buiten met haar verhaal. Als importbruid werd ze door haar man acht jaar opgesloten. Nu is de omvang van het probleem voor het eerst in kaart gebracht. De groep is weliswaar beperkt, schrijven de onderzoekers, maar verdient vanwege het leed van de vrouwen meer aandacht.
Een van de geïnterviewde vrouwen vertelt in elf jaar tijd bijvoorbeeld slechts 'enkele keren' buiten geweest te zijn; ze mocht mee naar het consultatiebureau. Haar man hield haar verder binnen omdat de Koran dat zou voorschrijven. Opsluiting komt overigens ook voor buiten islamitische kringen. Onderzoekers noemen voorbeelden van Oost-Europese, Hindoestaanse en autochtone vrouwen.
Ondraaglijk lot
Vaak willen de vrouwen wel weg, maar vrezen ze de reacties van de schoonfamilie en de echtgenoot. Omdat hij meestal als 'tolk' tijdens schaarse contactmomenten met de huisarts of het consultatiebureau aanwezig is, blijkt het vrijwel onmogelijk om de situatie te doorbreken.
De zeven geïnterviewde vrouwen waarbij dat wel lukte, kwamen pas in actie toen hun lot ondraaglijk werd. Eén deed een zelfmoordpoging, een ander werd gevonden door de douane toen haar man haar in een kofferbak naar Marokko vervoerde.
Meer informatie voor hulpverleners moet er volgens de onderzoekers voor zorgen dat zij aanwijzingen voor een verborgen bestaan eerder herkennen. De Amsterdamse wethouder Van der Burg (zorg) zegt 'geschrokken' te zijn van het hoge aantal. Hij wil het rapport eerst met de gemeenteraad bespreken, alvorens hij besluit of en hoeveel extra geld nodig is om iets aan het probleem te doen. "Maar als dat nodig is, dan kan ik me voorstellen dat geen enkele partij bezwaar zal hebben."
Drie vrouwen aan het woord:
Rachida
"Uren zat ik met mijn zoontje in de kofferbak. Mijn zoontje werd ziek. [...] Maar mijn man deed niks. Onderweg werd ik verkracht en geslagen. Toen we van de boot van Spanje naar Marokko kwamen, stonden we stil bij de douane. Ik gilde en gilde en hoopte dat de politie mij zou horen."
Naima
"Toen mijn kinderen nog klein waren, mocht ik een paar keer met ze naar het consultatiebureau. Hij bracht mij dan. Ik mocht in de auto niet om mij heen kijken of mijn hoofd omdraaien. Het was: instappen, recht vooruit kijken, uitstappen voor de deur van de GGD, instappen en direct weer naar huis. Hij vond dit een uitje: 'Vrouw is buiten geweest'."
Amira
"Soms deed hij alsof hij wegging; dan stapte hij in de auto, maar parkeerde om de hoek. Of hij stond tien minuten later weer binnen om te controleren wat ik deed. [...] Zelfs toen hij een keer twee weken naar Marokko ging en ik alleen thuisbleef, had ik het gevoel dat hij mij controleerde en elk moment weer kon verschijnen."
